Een turboliquidatie is de ontbinding van rechtspersonen op eigen initiatief zonder baten. Op deze manier kan snel en zonder gebruikmaking van een faillissementsprocedure een rechtspersoon worden ontbinden. Indien er geen baten meer zijn, wordt een ontbindingsbesluit genomen en kan uitschrijving van de rechtspersoon uit het handelsregister van de Kamer van Koophandel worden doorgezet. De rechtspersoon is dan opgehouden te bestaan. Maar door een gebrek aan toezicht en controle worden rechtspersonen ook weleens ten onrechte geturboliquideerd. Eventuele schuldeisers van een geturboliquideerde rechtspersoon hebben vrijwel geen mogelijkheden om daar iets tegen te doen. In veel gevallen is voor hen ook niet inzichtelijk of bepaalde schuldeisers zijn bevoordeeld ten opzichte van andere schuldeisers.

Verantwoordings- en bekendmakingsverplichting

De Tijdelijke wet transparantie turboliquidatie moet de transparantie rondom turboliquidaties vergroten, misbruik ervan bestrijden en de rechtsbescherming van schuldeisers verbeteren. Daarbij gaat het met name om gevallen waarin de rechtspersoon ophoudt te bestaan met achterlating van schulden. Om dit te bereiken voorziet de Tijdelijke wet transparantie turboliquidatie in een verzwaring van de verantwoordings- en bekendmakingsverplichting voor het (voormalig) bestuur van de ontbonden rechtspersoon. Verder zijn een aanvulling op het bestaande bestuursverbod en een uitbreiding van het inzagerecht van schuldeisers in de wet opgenomen.

Vragen? Neem contact met ons op

De reviews die op Google worden geplaatst, zijn bedoeld om het computerbedrijf en de hieraan verbonden (rechts)personen bewust te beschadigen. Het computerbedrijf kan bewijzen dat de reviews onjuist zijn en niet over daadwerkelijke klantervaringen gaan. De namen die aan de accounts zijn gekoppeld komen niet voor in het klantenbestand van het bedrijf. Het plaatsen van de reviews is daarom onrechtmatig.

Onrechtmatige reviews

Zij wil achterhalen wie de (rechts)personen achter de accounts zijn. Op die manier kan zij een verbod vorderen tegen de reviewer(s) op het opnieuw plaatsen van onrechtmatige reviews. Verder kan de door de reviews veroorzaakte schade worden verhaald op de plaatsers. De onderneming verzoekt de rechtbank dan ook om Google op grond van artikel 843a van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering (Rv) te veroordelen tot het verstrekken van de naam, het telefoonnummer, de (alternatieve) e-mailadressen en de IP-adressen waarmee de accounts zijn aangemaakt en de reviews zijn geplaatst.

Schadelijk voor bedrijf

De reviews zijn tegelijkertijd ook in strijd met het eigen beleid van Google. Het Amerikaanse bedrijf heeft de reviews daarom op verzoek van het computerbedrijf verwijderd. Google handelt onrechtmatig jegens het computerbedrijf als zij de gegevens van de Google-accounthouders waarmee de reviews zijn geplaatst niet verstrekt. Dit omdat het voldoende aannemelijk is dat de reviews die de gebruiker heeft geplaatst mogelijk onrechtmatig en schadelijk zijn voor het bedrijf. Zij heeft er een reëel belang bij om de gegevens te verkrijgen. Ook is het aannemelijk dat er in dit geval geen minder ingrijpende mogelijkheid is om de gegevens te achterhalen.

Vragen? Neem contact met ons op

In deze zaak draait het om een gebruiker van Facebook, die in groepen over dating anoniem uitlatingen heeft gedaan over de man. Daarin staat onder meer dat de bewuste persoon de intentie heeft om vrouwen te gebruiken en daarna te dumpen. Verder wordt beweerd dat de man een pathologische leugenaar zou zijn en dat hij heimelijk  opnamen maakt van vrouwen. Bij de berichten zijn ook twee afbeeldingen van de man geplaatst.

Reputatieschade

De man noemt de beweringen onwaar en vindt ze intimiderend. Bovendien loopt zijn reputatie hierdoor schade op. Hij start daarom een kort geding waarin hij eist dat Meta de bewuste berichten verwijdert. Verder wil hij dat Meta hem de gegevens van de anonieme Facebook gebruiker verstrekt en ook wil de man graag weten of er andere groepen zijn waarin deze berichten zijn gedeeld.

Identificatiegegevens

De rechter oordeelt dat de man in de gelegenheid moet worden gesteld om in contact te komen met de anonieme Facebook gebruiker, zodat hij deze persoon kan aanspreken over de gedane uitlatingen. Meta moet hiervoor de identificatiegegevens van de bewuste Facebook gebruiker aan de man doorgeven. Volgens de rechter wegen de belangen van de beschuldigde man zwaarder dan die van de anonieme Facebookgebruiker en van Meta.

Vragen? Neem contact met ons op

Het verzet moet binnen vier weken na de betekening van het vonnis of betekening van het derdenbeslag aan de veroordeelde in persoon of na het plegen van een daad van bekendheid worden ingediend. Het gerechtshof in ‘s-Hertogenbosch oordeelde in een zaak die diende op 9 maart 2021 dat ook een inhoudelijke reactie per e-mail van de schuldenaar kan worden gezien als een daad van bekendheid.

Daad van bekendheid

Wordt dit verzet niet binnen vier weken ingediend, dan is het bezwaar te laat ingesteld. Volgens het gerechtshof heeft de schuldenaar dan al een daad van bekendheid verricht door een inhoudelijke reactie te geven, nadat aan hem per e-mail door de executerende deurwaarder het bij verstek gewezen vonnis is toegezonden.
Wat ging vooraf aan deze zaak? Een schuldenaar wordt opgeroepen om te verschijnen bij de kantonrechter in Eindhoven in verband met een vordering tot betaling van huur(achterstand) en ontbinding van een huurovereenkomst van zijn woning
De dagvaarding is niet in persoon betekend, maar in een gesloten envelop achtergelaten op het adres. Enkele weken later wordt de schuldenaar bij verstek veroordeeld en wordt de bestaande huurovereenkomst ontbonden. Ook gelast de rechter ontruiming van de huurwoning.

Verstekvonnis betekend

Een kleine maand later is het verstekvonnis, bij gebrek aan een bekende woon- of verblijfplaats van de schuldenaar, betekend aan het Openbaar Ministerie. Hierin wordt ook vermeld wanneer de ontruiming van de huurwoning gaat plaatsvinden. De datum van ontruiming wordt negen dagen van tevoren ook gepubliceerd in het Eindhovens Dagblad.

Vragen? Neem contact met ons op

Wat is er aan de hand? In 2014 neemt het beveiligingsbedrijf het klantenbestand en werknemers over van een andere partij. Een administratie- en adviesbureau gaat vanaf dezelfde datum de salarisadministratie verzorgen. Dit bureau besteedt deze werkzaamheden echter uit aan een ander kantoor.

Wijziging in CAO

In 2019 besluit het beveiligingsbedrijf om samen te gaan werken met een ander administratiekantoor. Dit kantoor ontdekte bij controle van salarisadministratie dat over de periode januari 2014 tot en met mei 2019 door het beveiligingsbedrijf geldelijke adv-uitkeringen zijn gedaan aan oproepkrachten. Maar daarbij is geen rekening gehouden met een eerder doorgevoerde wijziging in de CAO voor beveiligingsbedrijven. De bewuste toeslag is omgezet in een andere beloningsvorm. Het beveiligingsbedrijf doet hierover navraag bij het betreffende administratie- en adviesbureau, dat weer verwijst naar het ingeschakelde kantoor.

Fouten in salarisadministratie

Het beveiligingsbedrijf stapt daarop naar de rechter en eist een vergoeding van een kleine 70.000 euro, omdat er fouten zijn gemaakt in de salarisadministratie. De rechtbank wijst deze vergoeding af, omdat het bedrijf alleen opdracht heeft gegeven om de loonstroken te verwerken aan de hand van aangeleverde loonstroken uit 2013. Het beveiligingsbedrijf is het hier niet mee eens en gaat in hoger beroep. Het gerechtshof geeft aan dat bij het begin van de overeenkomst is besproken dat de loonadministratie moet voldoen aan de geldende CAO. Maar dit was alleen het geval als er te weinig salaris werd betaald, stelt het administratiekantoor. Een te hoge salarisbetaling zou behoren tot de vrije beleidsruimte van het beveiligingsbedrijf. Dit zou dan wel in lijn met de CAO zijn. Volgens het gerechtshof blijkt uit dit betoog dat het administratiekantoor vooraf ‘in ieder geval enig onderzoek heeft verricht naar de toepasselijke CAO-bepalingen’.

Vragen? Neem contact met ons op

De man heeft eerst een woning aangeboden gekregen van de woningcorporatie, maar kwam hiervoor op basis van zijn inkomen vooralsnog niet in aanmerking. De woningcorporatie besluit vervolgens om de woning aan anderen aan te bieden, ondanks dat de man hiertegen bezwaar maakt. De rechtbank stelt de huurder uiteindelijk in het gelijk, omdat de woningcorporatie onzorgvuldig en in strijd met de geldende rangorde heeft gehandeld.

Afwijzing

De feiten op een rijtje. Een man krijgt door een woningcorporatie een nieuwbouwwoning aangeboden, die een stuk ruimer is dan de woning die hij op dat moment huurt. De corporatie geeft aan dat hij kandidaat-huurder is en vraagt hem om bepaalde informatie te sturen, zodat beoordeeld kan worden of de man een definitief aanbod kan worden gedaan. Maar dan komt er een kink in de kabel. Op basis van zijn inkomen lijkt de man niet in aanmerking te komen voor de woning. De woningcorporatie neemt hierover telefonisch contact op met de man. De man geeft aan het niet eens te zijn met dit besluit en laat weten bezwaar te gaan maken. Eerst stuurt hij een mail naar de corporatie met het verzoek om de afwijzing te heroverwegen. Daar komt echter geen reactie op. Tegelijkertijd onderneemt de corporatie wel actie om een andere huurder te vinden voor de woning. Zij stellen hiervoor zelfs al een intentieverklaring op met een stel. Hierin wordt aangegeven dat de corporatie de woning voor het stel reserveert en dat vóór de oplevering van de woning een huurovereenkomst wordt gesloten.

Klacht bij bezwarencommissie

De oorspronkelijk beoogde huurder dient hierover een klacht in bij de bezwarencommissie, alsook over de afwijzing en de gegevens die hiervoor zijn gebruikt. Zijn klacht wordt gegrond verklaard. De commissie stelt dat het actuele inkomen van de man ook een wettelijke mogelijkheid is om het inkomen aan te tonen. Omdat de corporatie daar geen rekening mee heeft gehouden, is de man ten onrechte gepasseerd. De bezwarencommissie stelt daarop dat de corporatie hem deze of een vergelijkbare woning moet aanbieden in hetzelfde project. In een kort geding bij de de rechtbank Rotterdam eist de oorspronkelijk beoogde huurder dat de corporatie hem binnen twee weken alsnog de woning aanbiedt, of anders binnen drie maanden een woning die vergelijkbaar is qua huurprijs, grootte, aantal kamers, speelmogelijkheden voor kinderen in de omgeving en aard van de woonomgeving.

Vragen? Neem contact met ons op

In de zaak die voorkwam kon de werkgever niet bewijzen dat een werknemer bewust zijn jaarlijkse vakantie niet heeft opgenomen. De werknemer had intussen ruim 250 vakantiedagen opgebouwd. De werkgever moet hem daarom ruim 62.000 euro betalen voor deze opgebouwde, maar nooit opgenomen vakantiedagen.

Wettelijk opgebouwde vakantiedagen

De werkgever en werknemer hebben sinds begin 2018 een conflict over het aantal niet opgenomen vakantiedagen. In de arbeidsovereenkomst is afgesproken dat de werknemer recht heeft op 25 vakantiedagen per kalenderjaar, bij een werkweek van veertig uur. De werknemer geeft aan dat hij bij het einde van zijn dienstverband in totaal 251,25 niet-genoten vakantiedagen heeft opgebouwd. Een klein deel hiervan is na een beslissing van de kantonrechter al uitbetaald door de werkgever, maar 222,25 vakantiedagen nog niet. De werkgever vindt dat de wettelijk opgebouwde vakantiedagen van de medewerker van 2012 tot en met 2019 zouden moeten komen te vervallen. De rechter gaat hier niet in mee omdat volgens hem de werkgever onvoldoende kan bewijzen dat hij heeft voldaan aan de zorg- en informatieverplichting ten opzichte van de medewerker.

Vervalregeling

De werkgever voert aan dat de werknemer pertinent weigerde met vakantie te gaan en dat hij de werknemer heeft aangespoord om vakantie op te nemen en hem nooit daarvan heeft weerhouden. Verder stelt hij dat hij de niet-genoten vakantiedagen van de werknemer en de (verjarings- en) vervalregeling meerdere malen heeft besproken met de medewerker en dat deze ervan op de hoogte was dat zijn vakantieaanspraak verviel (en verjaarde). Bovendien behandelde de medewerker tijdens zijn dienstverband talloze arbeidszaken over niet-opgenomen vakantiedagen. Hij kende dus ook de vervalregeling, betoogde de werkgever.

Vragen? Neem contact met ons op

Het bedrijf geeft bij de rechter aan dat de werknemer door zijn detentie langdurig afwezig zal zijn en dus zijn werkzaamheden niet kan uitvoeren. Daarom kan niet worden verlangd van het bedrijf dat zij de arbeidsovereenkomst met de medewerker laat voortduren. De langdurige detentie kan volgens het bedrijf worden beschouwd als een omstandigheid van ernstig verwijtbaar handelen of nalaten.

Strafbare feiten

De medewerker stelt dat hij zich jaren geleden in Polen heeft schuldig gemaakt aan strafbare feiten waarvoor in Nederland hoogstwaarschijnlijk een taakstraf zou zijn opgelegd. Verder heeft hij op aanraden van de rechter gratie aangevraagd, waarbij het kan zijn dat er binnen enkele maanden een positieve uitspraak zal zijn op het gratieverzoek.

H-grond

De rechter vindt dat detentie een reden kan zijn voor een ontbinding van de arbeidsovereenkomst op de h-grond (andere gronden). In de Memorie van Toelichting wordt detentie van een werknemer specifiek als voorbeeld genoemd van één van de mogelijke ontbindingsmogelijkheden op de h-grond. Omdat de medewerker een langdurige gevangenisstraf moet uitzitten, is van die omstandigheid sprake. Toch hoeft detentie niet altijd tot ontbinding van de arbeidsovereenkomst te leiden. Dit is per geval afhankelijk van de specifieke omstandigheden van het geval. In deze zaak wordt de arbeidsovereenkomst toch ontbonden, omdat werknemer een lange tijd niet aan zijn verplichtingen uit zijn arbeidsovereenkomst kan voldoen.

Vragen? Neem contact met ons op

Wat is het geval? NS kent werknemers meer vakantie toe dan de wettelijk voorgeschreven minimum vakantieuren. Wettelijk gezien hebben werknemers recht op het volledige loon over hun vakantie. Dit geldt ook voor de vaste onregelmatigheidstoeslagen van medewerkers. Maar in 2016 heeft de NS hierover afspraken gemaakt met de vakbonden. De werknemers kregen destijds met terugwerkende kracht tot 2012 een onregelmatigheidsvergoeding over hun wettelijke vakantieuren. In de gemaakte afspraken was geen rekening gehouden met de onregelmatigheidstoeslag over de boven het wettelijk minimum toegekende vakantieuren.

Bovenwettelijke uren

Een aantal medewerkers is het hier niet mee eens en stapt naar de rechter. Zij eisen ook betaling van onregelmatigheidstoeslag over hun bovenwettelijke uren. NS stelt dat dit bij bovenwettelijke vakantie niet verplicht is. Daarnaast geldt deze wettelijke verplichting volgens het bedrijf niet als vakantieuren zijn ingezet voor andere doelen, zoals werktijdverkorting. Het gerechtshof wijst de vordering van de werknemers echter toe. NS gaat vervolgens in cassatie bij de Hoge Raad. Ook die stelt de werknemers grotendeels in het gelijk. De Hoge Raad vindt dat een aanspraak op vrije tijd in de wet onder het begrip ‘vakantie’ valt. Zeker als deze vrijetijdsaanspraak bedoeld is om de werknemer in verband met zijn werkbelasting de gelegenheid te bieden voor rust en ontspanning. Indien de vrijetijdsaanspraak met dit doel is verleend, verandert de aard van deze aanspraak niet als de toegekende uren later worden ingezet voor andere doeleinden. Volgens de Hoge Raad is vooral het moment van toekenning van doorslaggevend belang.

Vragen? Neem contact met ons op

De feiten dateren uit 2016. In november van dat jaar hielp de man zijn vader om een einde aan zijn leven te maken. Hij kocht hiervoor hulpmiddelen en heeft ook de benodigde installatie in elkaar gezet voor zijn vader. De zoon is vervolgens bij zijn vader gebleven tot die was overleden en heeft een dag later de politie ingelicht.

Eerlijke verhaal

Gedurende het onderzoek van de politie tot aan de zitting in hoger beroep heeft de man openheid van zaken gegeven en het eerlijke verhaal verteld. Het hof is er daardoor van overtuigd dat de man heeft gehandeld uit naastenliefde. De advocaat van de man heeft gepleit voor primair ontslag van rechtsvervolging voor zijn cliënt, omdat er volgens hem sprake was van overmacht in de zin van noodtoestand. De man en zijn zus hebben verklaard dat hun vader reeds vele jaren te maken had met ernstige medische klachten. De laatste maanden voor zijn dood werden deze klachten alleen maar erger. De zieke man weigerde echter om een arts in te schakelen, omdat hij bang was om een medisch traject in te gaan en aangaf dat hij geen vertrouwen had in de doctoren.

Arts raadplegen

Verder blijkt uit het dossier dat de vader met meerdere personen heeft gesproken over het feit dat hij zelf een einde aan zijn leven wilde maken. Hij deed ook zelf een poging daartoe, maar deze poging mislukte. Vervolgens heeft de aan zijn zoon gevraagd of die hem wilde helpen. De zoon geeft aan dat hij nog heeft geprobeerd om zijn vader op andere gedachten te brengen, maar dat hij uiteindelijk toch heeft toegegeven aan diens wens. Hij heeft hierover niet met anderen gesproken en ook geen huisarts geraadpleegd. Het Hof vindt dat de man hiervoor op zijn minst een arts had moeten raadplegen. Die had bijvoorbeeld meer kunnen vertellen over eventuele medicatie en hoe hij zou moeten omgaan met het leed van zijn vader.

Vragen? Neem contact met ons op