In het nieuwe wetsvoorstel wordt de maximale toelaatbare betaaltermijn verkort van 60 naar 30 dagen. Indien grote ondernemingen een factuur pas na meer dan 30 dagen betalen, dan zijn zij wettelijke handelsrente verschuldigd over de termijn die de 30 dagen overschrijdt. Leveranciers die een afhankelijke relatie hebben met een grote onderneming en hun facturen te laat betaald krijgen, mogen tot vijf jaar nadat de overeenkomst is beëindigd deze wettelijke rente vorderen.

Machtspositie

Voor grote ondernemingen die mkb-ondernemingen als schuldeiser hebben, geldt nu nog dat ze een betaaltermijn kunnen afspreken van maximaal 60 dagen. In de praktijk is gebleken dat vaak langere betaaltermijnen worden gehanteerd dan 30 dagen, waardoor een betaaltermijn van 30 dagen of minder eerder uitzondering dan regel is. Ook na de vorige wetsaanpassing (een uiterste betaaltermijn van 60 dagen, waarbij de norm betalen binnen 30 dagen ongewijzigd is gebleven) zijn grote ondernemingen mkb-leveranciers gemiddeld
genomen niet sneller gaan betalen. Grote ondernemingen maken op dit moment vaak gebruik van hun machtspositie om een langere betaaltermijn af te dwingen, zodat zij op deze wijze veel werkkapitaal naar zich toe kunnen trekken, ten nadele van de mkb-bedrijven. De verwachting is dat een wettelijke aanscherping van de maximale termijn tot 30 dagen wel gaat bijdragen aan een verbetering van het betaalgedrag.

Vragen? Neem contact met ons op

De feiten op een rijtje: een installatiebedrijf verkeert financieel in zwaar weer en de verkoop van het bedrijf mislukt. Bovendien is één van de bestuurders van het bedrijf ernstig ziek. Het bedrijf schakelt een advocatenkantoor in voor juridische bijstand.

Eigen faillissementsaanvraag

Een advocaat van dit kantoor onderzoekt de verschillende scenario’s voor het bedrijf en adviseert uiteindelijk dat een eigen faillissementsaanvraag de beste optie is. Het advocatenkantoor handelt deze aanvraag vervolgens ook zelf af en de rechtbank spreekt niet veel later het faillissement van het bedrijf uit. Een week van tevoren stuurt het advocatenkantoor nog twee facturen van in totaal 6.400 euro en deze worden direct betaald. Ook een derde factuur van ruim 1.800 euro, die na het faillissement wordt gestuurd aan een voormalige bestuurder, wordt betaald vanuit een gelieerde vennootschap van deze persoon.

Betalingen paulianeus

De curator is niet blij met de gang van zaken en vindt de betalingen aan het advocatenkantoor paulianeus. Volgens hem had het bedrijf de declaraties van het advocatenkantoor met het faillissement in zicht, nooit mogen betalen. Om die reden kaart de curator de zaak aan bij de kantonrechter, met de eis dat het advocatenkantoor het volledige bedrag van de declaraties terugbetaalt. De kantonrechter wijst deze vordering af, waarna de curator naar het gerechtshof Noord-Nederland stapt. Maar ook die wijst de vordering van de curator af.

Vragen? Neem contact met ons op

De feiten op een rijtje: een Brabants bedrijf dat actief is in wellness- en cosmeticaproducten wordt verkocht aan een Duitse onderneming. Als gevolg hiervan is de werkplek van de werknemer verplaatst naar Duitsland. Om zijn werk te kunnen blijven doen, moet de werknemer 480 kilometer (enkel) reizen. De werknemer geeft daarom bij zijn werkgever ruim voor de overgang al aan dat de verhuizing van de bedrijfsactiviteiten voor hem teveel nadelen met zich meebrengt en dat het daarom voor hem niet mogelijk is om mee over te gaan.

Aanmerkelijke wijziging

Hierdoor ontstaat een geschil tussen de werkgever en werknemer. Daarbij doemt de vraag op of er door de overname van het bedrijf nog sprake is van een arbeidsovereenkomst tussen de oud-werkgever en werknemer en zo ja, of de arbeidsovereenkomst dient te worden ontbonden? Maar ook of sprake is van een aanmerkelijke wijziging in de arbeidsvoorwaarden van de werknemer door de overgang van onderneming en of hij hierdoor recht heeft op bepaalde vergoedingen.

Werkgever is schadeplichtig

De werknemer dient bij de kantonrechter een verzoekschrift tot ontbinding van de arbeidsovereenkomst in, waarin hij stelt dat sprake is van een aanmerkelijke wijziging van de arbeidsvoorwaarden en dat van hem niet verlangd kan worden de arbeidsovereenkomst voort te zetten met de nieuwe Duitse werkgever. De kantonrechter is ook van mening dat sprake is van een aanmerkelijke wijziging van de arbeidsvoorwaarden. In zo’n geval draait de werkgever op voor de gevolgen die zijn verbonden aan het verbreken van de arbeidsovereenkomst door de werkgever. Het bedrijf is schadeplichtig voor de nog resterende opzegtermijn én moet het loon betalen over de termijn dat de arbeidsovereenkomst bij een normale opzegging nog had geduurd (ruim 14.400 euro).

Vragen? Neem contact met ons op

In deze zaak draait het om een productiebedrijf dat al langere tijd in problemen verkeerd. Ook na een eerdere reorganisatie blijft het bedrijf rode cijfers draaien. De continuïteit van de organisatie komt daardoor onder druk te staan. Een grote kostenpost van het bedrijf zijn de salarissen van de medewerkers. Daarom wil de werkgever toe naar lagere lonen en besluit hij eenzijdig het loon te verlagen. De ondernemingsraad van het bedrijf gaat akkoord met het voorstel, maar een aantal medewerkers is het hier niet mee eens en stapt naar de kantonrechter.

Primaire arbeidsvoorwaarde

De rechter oordeelt dat loon een primaire arbeidsvoorwaarde is en werkgevers dit in principe niet eenzijdig mogen verlagen. Er moet hiervoor overeenstemming worden bereikt tussen beide partijen en dat is in dit geval niet het geval.

Goed werknemerschap

De centrale vraag in deze zaak is daarom: Is de weigering van de medewerkers om akkoord te gaan met een lager salaris in strijd met goed werknemerschap? Om deze vraag te kunnen beantwoorden verwijst de rechter naar de maatstaf van het Stoof/Mammoet-arrest van de Hoge Raad.

De volgende zaken zijn daarbij van belang:
– Zijn de gewijzigde omstandigheden voor de werkgever aanleiding om een voorstel tot wijziging te doen?
– Zo ja, is er dan sprake van een redelijk voorstel, gezien de omstandigheden?
– Zo ja, mag aanvaarding van het voorstel in redelijkheid verwacht worden van de werknemers?

In deze zaak constateert de rechtbank dat de werkgever in grote financiële problemen verkeerd. Eerdere maatregelen om deze problemen het hoofd te bieden hebben onvoldoende resultaat opgeleverd.

Vragen? Neem contact met ons op

In deze zaak draait het om een chauffeur van een melktankwagen die om 10.00 uur in de ochtend betrokken raakt bij een eenzijdig verkeersongeval. Bij het ongeval kantelt de melktankwagen en raakt deze zwaar beschadigd.

Schade verhalen

Om 12.00 uur wordt een alcoholcontrole gehouden bij de chauffeur en blijkt dat hij bijna twee keer meer alcohol in zijn bloed heeft dan wettelijk is toegestaan. De verzekeraar vergoedt de schade aan de werkgever, ondanks dat in de polisvoorwaarden schade die plaatsvindt als de bestuurder onder invloed van alcohol verkeert, van de dekking is uitgesloten. Vervolgens start de verzekeraar een zaak bij de kantonrechter om de schade op de werknemer te verhalen.

Wettelijk verboden

De kantonrechter geeft aan dat vaststaat van de chauffeur onder invloed van alcohol heeft gereden en dat dit wettelijk is verboden. Van een beroepschauffeur mag volgens de rechter ook worden verwacht dat hij zich voortdurend bewust is van het gevaar van het rijden onder invloed van alcohol. De dagelijkse routine die het rijden voor hem is, kan geen reden zijn voor verminderde aandacht voor de gevaren waartoe het gebruik van alcohol in het verkeer kan leiden, nog afgezien van het feit dat het rijden onder invloed niet is toegestaan op grond van de toepasselijke cao.

Vragen? Neem contact met ons op

Het beroep op onvoorziene omstandigheden is in de afgelopen jaren veelvuldig gebruikt door huurders om huurkorting te bedingen bij hun huurbaas, maar werd nog niet eerder op deze manier ingezet. Daarmee lijkt het hof de deur open te zetten voor franchisenemers (in door corona getroffen sectoren) om omzetafhankelijke franchise fees gedeeltelijk onbetaald te laten, of zelfs terug te vorderen.

Omzet misgelopen

In deze zaak draait het om een geschil tussen een koffieketen en een franchisenemer. De franchisenemer refereert hierbij dat hij door de lockdowns niet open mocht en daardoor net als veel andere horecabedrijven flink veel omzet is misgelopen. Dit voert hij als een van de redenen aan waarom hij niet steeds de volledige huur en een lagere franchisefee heeft betaald aan de koffieketen.

Onvoorziene omstandigheden

Het gerechtshof beschouwt dit als een beroep op onvoorziene omstandigheden als bedoeld in artikel 6:258 lid 1 BW en acht dat beroep terecht gedaan. In haar uitspraak schrijft zij hierover het volgende

‘In de mogelijkheid van de uitbraak van een crisis als van deze omvang hebben partijen in de franchiseovereenkomst niet voorzien of (kennelijk) beoogd te voorzien. Onjuist is om de gevolgen hiervan eenzijdig voor rekening en risico van franchisenemer te laten komen. Een verdeling van dat risico (op de voet van 50/50) voor de maanden waarin de vestiging geheel dan wel deels moest worden gesloten vanwege door de overheid opgelegde coronamaatregelen, ligt meer voor de hand.’

Vragen? Neem contact met ons op

Het Gerechtshof Den Haag gaf in een uitspraak onlangs antwoord op de vraag wanneer wettelijke vakantiedagen vervallen dan wel verjaren.

Conflict over genoten vakantiedagen

In deze zaak gaat het om een werknemer die al sinds 2005 in dienst is van een advocatenkantoor. In die jaren heeft de werknemer 265,5 vakantiedagen opgebouwd, maar niet opgenomen. In 2018 ontstaat een conflict tussen werkgever en werknemer over het aantal genoten vakantiedagen. Dit escaleert zodanig dat de werkgever naar de kantonrechter stapt en verzoekt om de arbeidsovereenkomst te ontbinden. De werknemer vordert daarbij uitbetaling van alle opgebouwde, maar niet-genoten vakantiedagen. De kantonrechter gaat daar voor een deel in mee en veroordeelt de werkgever tot betaling van 22 vakantiedagen.

Werknemer vordert uitbetaling

Daarop gaat de werknemer in hoger beroep en vordert uitbetaling van de overige vakantiedagen. De werkgever stelt zich op het standpunt dat deze vakantiedagen zijn vervallen dan wel verjaard en de werknemer dus geen aanspraak kan maken op een vergoeding terzake van deze vakantiedagen. Op grond van artikel 7:640a BW vervalt de aanspraak op de wettelijke vakantiedagen zes maanden na de laatste dag van het kalenderjaar waarin zij zijn opgebouwd, tenzij de werknemer tot aan dat tijdstip redelijkerwijs niet in staat is geweest vakantie op te nemen. Daarnaast bepaalt artikel 7:642 BW dat onverminderd artikel 7:640a BW een rechtsvordering tot toekenning van vakantie verjaart door verloop van vijf jaren na de laatste dag van het kalenderjaar waarin de vakantiedagen zijn opgebouwd.

Vragen? Neem contact met ons op

In deze zaak draaide het om een consument die online een product had besteld bij bol.com. De consument is niet tevreden over het product en stelt dat hij het vervolgens retour heeft gestuurd. Maar dit moet dan echter wel gebeuren binnen de afgesproken termijnen die zijn vermeld in de koopovereenkomst. Aan deze termijnen wordt in dit geval niet voldaan.

Ontbindingsrecht

Om van zijn ontbindingsrecht gebruik te kunnen maken moet de consument binnen dertig dagen na levering van het product aan bol.com laten dat hij de overeenkomst wil ontbinden. Dit kan bijvoorbeeld door op zijn account bij bol.com de retournering aan te melden. Vervolgens dient hij daarna binnen twee weken het product terug te sturen.

Retourneringsbewijs

De consument voert in dit geval als verweer aan dat hij het product retour heeft gestuurd via een supermarkt, maar dat hij geen retourneringsbewijs heeft ontvangen. Maar het is echter aan de consument om te bewijzen dat hij de retournering tijdig heeft aangemeld en het product heeft teruggestuurd. In dit geval heeft de consument volgens de kantonrechter niet aangetoond dat hij de retournering tijdig heeft aangemeld en ook niet dat hij het product tijdig heeft teruggezonden.  

Vragen? Neem contact met ons op

De toerist annuleerde zijn vakantie in juli 2020 een dag voor de geplande aankomst. Hij gaf als reden aan dat Noord-Holland een risicogebied was op dat moment en dat hij een cruciaal beroep heeft. Het vakantiepark liet de toerist daarop weten dat zijn verblijf niet kon worden omgeboekt op basis van de algemene voorwaarden. De reis kon wel worden geannuleerd door de toerist, maar die krijgt zijn geld niet terug.

Stap naar kantonrechter

De vakantieboeker is het hiermee niet eens en begint een zaak bij de kantonrechter. Daarin vordert hij terugbetaling van zijn reissom. Hij geeft aan dat op het moment van boeken niet voorzienbaar was dat hij na zijn verblijf 14 dagen in quarantaine zou moeten. Ook was het vanwege de ingestelde maatregelen niet mogelijk voor hem om naar het vakantiepark af te reizen. Daarnaast stelt de Duitse toerist dat de algemene voorwaarden van het vakantiepark in dit geval in strijd zijn met de redelijkheid en billijkheid en dat sprake is van overmacht en onvoorziene omstandigheden.

Voor eigen rekening en risico

In haar verweer bij de kantonrechter geeft het vakantiepark aan dat zij door de annulering zo kort van tevoren niet meer de kans heeft gehad om het vakantieverblijf aan een andere gast te verhuren. Ook stelt het vakantiepark dat de toerist voor eigen rekening en risico een vakantie heeft geboekt tijdens de Corona-pandemie. Hij heeft bovendien ingestemd met de reserverings- en annuleringsvoorwaarden. Het vakantiepark betaalt zelf ook huur aan de eigenaren van de vakantiewoningen op haar terrein. Hierdoor hebben de ondernemers niet alleen te maken met gederfde omzet, maar ook met extra kosten als zij de toerist een vergoeding moet betalen voor het annuleren.  

Vragen? Neem contact met ons op

Een openbaar vervoerbedrijf in Rotterdam waarvan de medewerkers tevens actief zijn als Buitengewoon Opsporingsambtenaar (BOA) hanteerde lange tijd een tatoeage beleid. Daardoor was het deze werknemers verboden om hun tatoeages zichtbaar te hebben tijdens de uitvoering van hun dienst in uniform. Volgens het vervoersbedrijf kan dit afbreuk doen aan het gezag dat een BOA dient uit te stralen. Medewerkers van het vervoersbedrijf die dienst hebben in burgerkleding hoefden tatoeages volgens het beleid echter niet te bedekken. Van hen wordt verwacht dat zij zo onopvallend mogelijk opgaan in de reizende menigte.

Grenzen

Een medewerker van het openbaar vervoersbedrijf die het hier niet mee eens is met het tatoeage beleid, start een zaak bij de kantonrechter. Daarbij geeft de medewerker aan dat het tatoeage beleid van zijn werkgever niet uitvoerbaar is omdat dit in strijd is met het wettelijk instructierecht van de werkgever en het wettelijk grondrecht van eerbiediging van de persoonlijke levenssfeer van de werknemer. De kantonrechter oordeelde in eerste instantie dat er wel grenzen zitten aan het recht om regels te stellen aan tatoeages en andere lichaamsversieringen, maar dat het tatoeage beleid van het openbaar vervoersbedrijf deze grenzen niet overschrijdt.

Hoger beroep

De vakorganisatie van het openbaar vervoersbedrijf is het niet eens met deze uitspraak van de kantonrechter en gaat daarom in hoger beroep. De vakorganisatie wil dat het tatoeage beleid van tafel gaat. Het Gerechtshof stelt de vakorganisatie in het gelijk en oordeelt dat  het tatoeage beleid, onder meer vanwege de huidige maatschappelijke opvattingen, geen stand kan houden.  

Vragen? Neem contact met ons op